– दयानन्द गोस्वामी
मन्द मन्द गति थियो पूर्वीय बतासको
शितल, सौम्य थियो निशाको चन्द्रमा,
उन्माद थिए युगल बन्दी रातचरीहरू
प्रेमालाप गर्थे पुन्ज प्रकाशको साथमा,
विश्वासका तरंगहरू त्वरित भै रहन्थ्ये
क्रमहरू भङ्ग हुन्थ्ये रजनीको शेषमा,
कति व्यथित थिए उत्तरार्धका दिनहरु
नीरहरू बर्षी रहन्थे निकृष्ट त्यो रातमा,
विलिन हुन्थ्ये जब सम्झौताका रेखाहरु
टपक्क झरेर अडिन्थे आँसूहरू हातमा,
कालो बादलको परतले ढाकेको रविझैं
सुधांशुको मुखार पनि लुप्तित हुन्थ्यो,
अनी समीरको मदहोशी झोंकाहरू संग
लुकामारी खेल्दै रम्दथ्ये निशाचरहरू,
तामिल गर्दथ्ये स्वयं प्रेमिल भावनाहरु
आदित्योदय हुनु भन्दा अघि जमातमा,
प्रेमको प्रारुप त कहिल्यै पनि देखिंँदैन
केवल तरंगित हुन्छन् मनमा कुण्ठाहरू,
ललक जीन्दगीको समर्पण प्रेम रसना
ओतप्रोत भई प्रेमान्जली सहित गाथमा,
मन्द मन्द गति थियो पूर्वीय बतासको
शितल, सौम्य थियो निशाको चन्द्रमा,
उन्माद थिए युगल बन्दी रातचरीहरू
आलाप गर्थे पुन्ज प्रकाश को साथमा।
Post Views: 56
