राजवंशी भाषिक व्यङ्ग्य कविता “प्याँजी बारीर घुगुटुपीया”
प्याँजी बारीत ..१/२ रा हल्हलाए
घुगुटुपीया .. बठिचे ।
मुहे सबसे .. बड् छु कहे
ना कम्मर .. कसिँचे ।।
गिर्हस बनिए .. गिर्हसेर लाखा
दिलो ना नि .. ते ध्यान?
के जाने .. घुगुटुपीयारअ?
ना जनखँटा .. पुसिचे ।।
खर्तुवा, मर्तुवालाअ .. लागाईचे
हेतिके ना .. बारह-बाहान ?
गिर्हसके .. साँधुवार ताने
ना यिला?.. बन आसिचे ।।
गिर्हस जदी .. नि जान्ले,
यिला .. खेतेर बेद-बिधान?
प्याँजीते .. ठेण्डु फुल्वार,
ना यिला .. चलन आसिचे ।।
जान्लो ना नि ..जान्लो रे गिर्हस
कदाँली .. पस्नीर गान ?
जनखँटारअ ना .. आसिए तोर
ऐग्ना-घरत .. घुसिचे ।।
दे रे गिर्हस , दे रे तुई
चार्ह बितीर .. भाँन ?
भाँने निदिए .. ना कि हबाए
प्याजी बारीत .. घुग्रीला नाँचेचे।।
प्याँजी फुलाबो .. ना ठेण्डु फुलाबो
पगरीत .. उठा रे शाँन ?
गटेलाए यिला .. चिप्री लागिए
ना तोर .. भुईखानत टाँसिचे ।।
