कविता : “यात्री”

म व्यथित यात्री हुँ !
न लक्ष्य छ नत छ ठेगाना,

केवल हिँडनु छ मलाई
बौलाहा भन्छ सारा जमाना,

एउटा बाटो रुक्यो भने
अर्को आएर जोडीयो,

म फर्के संगै बाटो पनि मोडीयो
तिनै मोडमा सम्झनाहरु छोडियो,

झुक्दैनन् नजरहरु एक पल पनि
बतासको पखेटामा छ निसाना,

म व्यथित यात्री हुँ !
न लक्ष्य छ नत छ ठेगाना,

दिनले हात समातेर यहाँ बसायो
रातले ईसारा बाट उता बोलायो,

असमन्जस मैं रहे मेरा कदमहरु
संगीन भए मनका उत्कण्ठाहरू,

आलाप गर्दछु स्वयं आफू संग नै
तर! प्रात संध्या नै भएँ म विराना,

म व्यथित यात्री हुँ!
न लक्ष्य छ नत छ ठेगाना ।