कबिता: “शमशानको मित्र”

कबिता: “शमशानको मित्र”

तिमी त मित्र हौ शमशानको
तिमी स्थुल हौ अभिमानको,

जीवनको रंगमंचमा प्रस्तुत
अभिनय थियो स्वाभिमानको,

ललक त मनमा एउटै थियो
बर्षौं सम्म बलेको त्यो दियो,

भरोसाको तेल र बाती दिएँ
त्यो पनि अकस्मात नै निभ्यो,

मनमा एक अभिलाषा थियो
अविश्वासले दिशा मोड़ लियो,

तर ! म खोज्दै हिँडदै थिएँ
गोरेटोहरूमा नैँ अल्झि रहें,

झुटा बन्यौ ऐ धरती तिमी
झुटा भयौ ऐ वृहत आकाश !

गुँन्ज त्वरित भो मधुर गानको
तिमी त मित्र हौ शमशानको,

खेलाई रहन्थ्यें मन्का कुराहरू
दिन होस वा आधी रात होस,

कहिले पद्चापको शब्द सुनुँ?
म जागेर बस्दथ्येँ आतुर भई,

मेरो रक्तकमल वनमा सदैव
कुनै काल पुण्य प्रभात होस,

यदि कृपा भए शक्तिमानको
तिमी त मित्र हौ शमशानको।