यत्र तत्र सर्वत्र छ, कोरोनाको बात, संसारभरी चुलिदो छ, चुनौतीको खात । बच्चा, वृद्ध, नौजवान बाधिएको छ हात, प्रत्येक पल हुन थाले, औंशीको झैं रात । घरमा अन्न सकिएछ, के खाने हो आज ?
आकाशभरी उडेका छन्, कालरुपी बाज । सुत्केरी र विरामीले पाएनन् उपचार, अस्पताल नै बन्द गर्ने, कस्तो व्यभिचार ? गिट्टी कुट्दै हातमुख जोड्ने, ठूलो परिवार, राहतमै अन्याय गर्ने, हुन् ती जनावर ।
खाडी देशमा छोरो रुन्छ, पारी देशमा छोरी, बाचे देखि सुनिन्थ्यो कि, माताजीको लोरी । सीमा नाका बन्द भए, छैन आवत जावत, कोठाभित्रै सीमित भए, सारा विश्व जगत । ओखती नै सक्किइ सक्यो, छैन उत्पादन,
बुझ्ने बेला भैसक्यो है, कृषि नै हो धन । अर्थतन्त्र चौपट भयो, बढ्छन् बेरोजगारी, अन्न रोप्ने उद्दम गरे, हुन्न भोकमारी । ब्राह्मण्डमै जोखिममा छ, मानवरुपी जात, विलखबन्दमा परेका छन्, पशुपतिनाथ ।
शुक्रबार, बैशाख ०५, २०७७
